Beschuit in aantocht | Week 40

Ellen is zwanger voor de allereerste keer en ze was vorige week uitgerekend! Dit is de aller-allerlaatste update van Ellen zónder baby (of komt volgende week pas de laatste update?) :) Lees ook haar blogs over week 38 en week 39 en lees haar openhartige antwoorden op nieuwsgierige vragen :)

Belevenissen

Verlof…. De baby zit nog netjes op de plek waar het de afgelopen tijd ook zat. Deze week was vreemd. Ik had in mijn hoofd dat het rond de uitgerekende datum zou komen en heb daar wellicht iets te veel rekening mee gehouden. Woensdag de 18^de was ik uitgerekend. Ik had zelf in mijn hoofd: de 19^de is het er. Dan is alles er klaar voor, inclusief ikzelf. Maar blijkbaar was de baby het daar niet mee eens. Een beetje een rollercoaster van gemoedstoestanden deze week. En daar ben ik normaal gesproken niet zo bekend mee.

Weekverslagje:

Woensdag was ik uitgerekend en ik had alles netjes klaargemaakt. De 19^de zat ik er bijna een beetje op te wachten. Dit was ook de eerste dag in mijn agenda waarin ik daadwerkelijk niets gepland had om te doen. M’n agenda was leeg, iets wat zeldzaam is voor mij. ’s Avonds hoopte ik erop dat het ’s nachts zou gebeuren. Zoals elke nacht was ik ook die nacht vaak wakker voor een toiletbezoek. Tot drie keer toe heb ik op mijn telefoon gekeken hoe laat het was. Iets wat ik normaal gesproken niet moet doen omdat ik dan te wakker word en dan soms erg lang wakker lig. Nu wilde ik weten of het nog vroeg genoeg in de nacht was om het alsnog te laten beginnen.

Vrijdagaochtend werd ik toch een beetje teleurgesteld wakker. Er was niets gebeurd en alles leek rustig. Dinsdag was ik op controle geweest en hadden ze me gevraagd hoe het met me ging. Zoals altijd vertelde ik ze: ‘het gaat goed, ik ben er klaar voor’. Ik zie vaak sterretjes en dat weten ze bij de verloskundige ook en ook daar vroegen ze weer naar. ‘Heb je ook hoofdpijn?’ Af en toe, zei ik, net als af en toe pijn in mijn maagstreek. Toen ze me vroegen of ik ook ineens vocht vast hield moest ik eerlijk zijn en zeggen: ‘ja, ik houd vocht vast, sinds een week of twee’. Ze waren met z’n tweetjes, ook een verloskundige in opleiding en ik zag ze elkaar aankijken. Als je hoofdpijn erger wordt moet je bellen hoor. Ja is goed, zal ik doen…

Nu, vrijdag dacht ik aan dat gesprek. Ik was moe en had geen zin meer, de hele dag zat ik te hopen dat het zou beginnen en ik mijn kerel zou kunnen bellen dat hij thuis zou moeten komen. Niets, wederom niet. Die nacht heb ik veel wakker gelegen. Ik wilde dat het nú zou beginnen, maar je kunt er niets aan doen. En ik begon me zorgen te maken, want ja, ik voel soms pijn in mijn buik en ja, ik ben misselijker dan normaal en ja, ik heb af en toe meer hoofdpijn. Maar is dit erg genoeg om te bellen? Twee keer eerder heb ik gebeld/gemeld dat ik minder voelde of dacht dat er wat mis was. Beide keren was het loos alarm en ik wilde geen ‘zeur’ worden en dus niet te snel aan de bel trekken.

Zaterdagochtend was ik moe en er helemaal klaar mee. Ik baalde dat het er nog niet was en ik maakte me zorgen. Ik was tevens al twee dagen het huis niet uit geweest omdat lopen niet fijn is en ik toch ook niets meer nodig had. Hier wordt natuurlijk niemand beter van… Vier uur nadat ik wakker was heb ik mijn kerel wakker gemaakt en vertelde ik dat ik er even uit wilde. En dus naar de markt zou gaan. Hij bood aan om mee te gaan. Heerlijk! Er even uit, en samen! We hebben even wat dingetjes op de markt gehaald en een grote kop koffie gedronken. En wat deed me dat goed, zoiets relatiefs kleins! Maar de zorgen bleven. Gaat het wel goed met onze kleine? Moet ik niet toch bellen? Ik voel het weer minder dan normaal. Straks gaat het mis… ik maakte mezelf helemaal gek, en toch wilde ik niet bellen. Zondagochtend dacht ik, als het vanmiddag nog niet over is, de zorgen, dan bel ik en wil ik dat ze me morgen strippen… Maar zondagmiddag had ik ineens meer rust en verdwenen de zorgen wat uit mijn hoofd. Ik ging het weer meer voelen. Zou het met de zorgen die ik had te maken hebben gehad dat ik het kleintje minder voelde?

Zondagavond dacht ik: ok, zet te knop om! Het kan nog anderhalve week duren en je gaat er niet elke dag op hopen en wachten. Zorg gewoon dat je jezelf blijft vermaken en genoeg rust krijgt. En dat heb ik gedaan. Maandag aan de overkant van de straat een kopje koffie en een bagel gegeten met een vriendin die ook aan de overkant van de straat woont. Heerlijk! Ik was er weer even uit, en heb nog dingen kunnen doen en ondernemen. Vandaag merk ik dat ik weer een beetje terugzak in de ‘ik ben al veel te lang alleen thuis en alle taken zijn gedaan, kom maar op met de volgende grote taak: BABY-gedachte’! Maar ik moet blijven bedenken, het kan nog 8 dagen duren. En al wil ik graag thuis bevallen en zie ik die beelden al vaak voor me, ik moet me ook daar niet teveel op verheugen, want het zou maar zo kunnen dat ik nog naar het ziekenhuis moet.

Kortom: alle registers open en neem het zoals het komt… of niet komt… ;-)

Lichamelijke dingetjes

Lengte baby: gemiddeld 48-50 cm. ‘af’ dus…
Gewicht baby:  Ongeveer 3500 gram. Klaar om te komen. Qua gewicht dan, baby zelf blijkbaar niet.
Mijn gewicht: De afgelopen 3 weken ben ik niet meer aangekomen, zelfs een beetje afgevallen.
Slapen: Zoals boven genoemd… Goed, maar met vlagen onrustig omdat ik zo graag wil dat het start. Maar ben uitgeslapen zat! Gelukkig!

Lees ook deze overlevingstips voor als je overtijd bent!

Update: Ellen heeft groot nieuws! En deze kraamkadootjes heeft ze van het Babyblog-team gekregen!