Babyblog’s favorites
Bekijk de collecties, kies een mooi kaartje en pas deze aan naar je smaak!
Gastblog door Liene (27) van Audelinne.com.
Net voor ik 27 werd beviel ik van een kleine baby. Dat is vrij vroeg en maakt me één van de eerste mama’s in onze vriendenkring. Ik krijg vaak de vraag hoe anders alles is, sinds mijn oorverdovend luide biologische megaklok het zwijgen werd opgelegd door twee kleine streepjes op een zwangerschapstest.
Ik weet niet goed waar ik moet beginnen.
Natuurlijk is het fantastisch om mama te worden. Er kan niets op tegen die twee kleine handjes om je nek. Maar er zijn vanzelfsprekend ook ochtenden die starten om vier uur, borsten die pijn doen, helse huilbuien en kleine broekjes die verdachte bruine vlekken vertonen wanneer je dringend moet vertrekken om de trein te halen. Er is een bodemloze vermoeidheid, een huis dat permanent op zijn kop staat en altijd getwijfel. Soms is het een roze wolk. Bijwijlen kleurt ze donkergrijs.
Op het moment dat ik beviel voelde ik me oergelukkig. De eerste keer ons kindje zien en vasthouden was alles wat ik er van verwacht had. Mijn hart liep over. Ik deed meer dan twee dagen en nachten geen oog dicht. Ik voelde me wakkerder dan ooit. In de dagen en weken daarop kon ik urenlang gelukzalig naar mijn zoontje kijken. Maar ik had het net zo vaak moeilijk. Als baby zin had om een halve dag te huilen, had ik zin om heel hard mee te doen. Ik moest een nieuw evenwicht zoeken en het viel me moeilijk om alles op een rijtje te krijgen. Nee, ik moet hier een aanpassinkje doen: het vált in plaats van viel. Dat zoeken houdt niet op. Het is me gelukt een ietsepietsie rust te vinden. Door mijn werk aan te passen en los te leren laten. De vraag of ik het allemaal wel juist en goed doe, blijft rondspoken.
Ik ben banger, minder uitgeslapen en ik weet meestal niet waar ik mijn hoofd achter heb gelaten. Maar als mijn kleine kabouter voor het eerst naar me toe kwam gekropen, of stiekem lacht als hij deugnietenstreken uithaalt, dan voel ik iets dat ik tot een jaar geleden nog nooit had gevoeld. Een soort liefde die me zo warm maakt dat ik er bijna van zou gaan smelten. Dan wil ik graag nog 32 kindjes krijgen. En wel meteen. Alles is anders. Niet makkelijker, maar mooier.
>> Lees ook: Wat niemand je vertelt over die eerste drie maanden als moeder.
Over Liene:
“Ik ben 27 en woon in Antwerpen met mijn vriend en zoontje Emil, die net 9 maanden oud is. Het is een woelig jaar geweest, vol geluk en aanpassingen om aan ons nieuwe leventje te wennen. Ik vind het belangrijk om echt en integer te zijn, in het echte leven en op het web. Het is belangrijk dat de ‘roze wolk’ een beetje genuanceerd wordt. Zoals ik in mijn blog schrijf; het is niet altijd rozengeur en maneschijn.”
“Ik geloof dat het voor alle mama’s belangrijk is te weten dat het bij andere moeders ook niet altijd vanzelf gaat. Dat er naast oneindig veel moois ook twijfel en onzekerheid bij het ouderschap komt kijken, en dat dat helemaal goed is.”
