Mijn echte post-zwangerschapslichaam

Babyblog’s favorites

Bekijk de collecties, kies een mooi kaartje en pas deze aan naar je smaak!

“Ik ben een moeder. Ik ben moe, gebroken, ik heb pijn. Ik heb bobbels, knobbels, littekens en flubberende delen”. Zo begint voedingsdeskundige Julie Bhosale haar verhaal over haar post-zwangerschapslichaam. Want veel moeders hebben hier moeite mee: dat je lichaam niet meer wordt zoals het ooit was, vóór je zwangerschap. Voor je gevoel zie je er niet alleen minder goed uit, maar bén je ook minder goed.

Realiteit

We leven in een wereld waarin veel draait om hoe je overkomt en hoe je eruit ziet. En hoewel er geweldige mensen zijn die zwanger worden en daarna weer met een prachtige strakke buik voor de dag komen -dat is slechts een beperkt deel van de wereld. Bij veel vrouwen verandert hun lichaam, het verandert enorm. Zelfs bij Julie, die gezondheidsdeskundige is, veranderde haar lichaam na de zwangerschap. Julie zegt hierover “Het maakt je bang, het is moeilijk, het kan vies zijn en het kan je overstuur maken, maar het is echt en normaal”.

Heb je ook de foto van trotse moeder met striae in bikini gezien?

Voor- en nafoto

Julie Bhosale maakte om de paar weken foto’s van haar buik na de bevalling, om te laten zien dat het er om gaat hoe je je voelt, en niet om hoe je eruitziet. ‘Ik had een normale bevalling en het voelde alsof er een vrachtwagen en geen watermeloen door me heen wilde’, schrijft Julie. Maar gelukkig zorgt de adrenaline ervoor dat ze niets anders belangrijk vindt, dan haar baby. Het litteken op haar buik komt door een blindedarmoperatie, en door twee zwangerschappen is het litteken flink uitgerekt.

2 Dagen

Nog niet helemaal bijgekomen van de bevalling en nog steeds in dezelfde pyama zonder gedoucht te hebben, gaat Julie twee dagen na de bevalling op de foto. ‘Alles lekt. Ik bedoel ALLES’, schrijft Julie. Haar borsten werken op volle kracht, maar lekken voortdurend. Ook bloedt ze nog steeds en haar ogen lekken tranen. En als kers op de taart wil haar zoontje niet ophouden met huilen. Op de foto is de vermoeidheid van haar gezicht af te lezen. En buik lijkt nog niets gekrompen te zijn.

1 Week

Nog steeds in haar pyama komt Julie de dag door. “Ik ben blij om thuis te zijn, maar het moet vast illegaal zijn om verantwoordelijk te zijn voor twee kleine mensjes terwijl je als een zombie rondwandelt. En wat moet ik met twee kinderen? Het lukte met 1 kind al nauwelijks??!”

Lees verder: gedachtes van een moeder over hoe je leven verandert na het krijgen van een kind.

2 Weken

Ze ziet er zeker een stuk levendiger uit: een vrolijker gezicht en geen pyama meer (maar wel zwangerschapskleding). “Ik voel me deze keer beter dan na de bevalling van mijn eerste zoon”, vertelt Julie, “en het tweede is: ik ben vriendelijker voor mezelf”. Na haar eerste bevalling dwong ze zich om meer dan een uur per dag te lopen. Maar nu niet meer. Ook heeft tegen haar bezoek gezegd dat ze pas na 3 weken mogen komen.

10 Weken

“Mijn gezwollen buik lijkt nu meer een hangend buikje”, vertelt Julie. Ze draagt nog steeds zwangerschapskleding, maar haar buik slinkt langzaam in. Maar wat je ook op de foto ziet is een gebroken been. Doordat haar lichaam nog zwak door de bevalling, brak haar been als een twijgje toen ze van de stoeprand liep. “Ik ben tot op de draad versleten. (…) Soms vraag ik me af waarom ik dit ook al weer zo graag wilde, maar meestal houd ik ervan, met blinde liefde”.

14 Weken

Julie schrijft met een knipoog: “Ik voel me minder zombie en meer mens”. Alle tekenen van dat ze bevallen is zijn nog steeds zichtbaar, en die zullen ook niet meer weggaan. “Ik zal misschien nooit meer een marathon rennen, ik denk niet dat mijn bekkenbodemspieren dat aan kunnen, maar ik zal dag in dag uit de ouderschapsmarathon rennen. Mijn jongens zijn het zo erg waard, mijn God ze zijn het waard!!”

Je bent mooi

Julie Bhosale wil moeders wat meegeven. Elke stukje uit haar verhaal besluit ze met de zin: ‘Je bent mooi, je bent geweldig, je bent moeder’. Want, hoewel er misschien over je gepraat wordt, het gaat er niet om hoe je eruitziet, maar om hoe je je voelt. “Doen wat goed is voor jezelf en je familie vergt moed en kracht en als moeder heb je beide”.