Babyblog’s favorites
Bekijk de collecties, kies een mooi kaartje en pas deze aan naar je smaak!
Herken je dat: je kijkt naar je kind en opeens schieten de tranen je bijna in de ogen: dit is je laatste… En de laatste keer dat je alle ‘eerste keren’ meemaakt. Julie Scagell schreef er een prachtige blog over:
Jij bent mijn laatste. Mijn laatste kind dat ik ooit zal krijgen.
“Jij bent mijn laatste. Het laatste kind dat ik ooit zal krijgen. De laatste baby die ik in slaap zal wiegen of heen en weer zal bewegen in de rij voor de kassa van de groentewinkel. Jij hebt de laatste driftbuitjes die weggekust kunnen worden en de laatste mond vol babytandjes. Binnenkort zal ik deze tandjes onder je kussen leggen, zodat de tandenfee ze mee kan nemen. Dezelfde tandjes die ik elke avond ijverig poetste met je Star Wars-tandenborstel. De laatste eerste lachjes. De laatste eerste stapjes. De laatste eerste keren van onze familie.
Ik was nooit een groot fan van de babyfase. Ik maakte me zorgen over ziektes en wiegendood. Ik haatte de slapeloze nachten. Ik worstelde met de constante aandacht die peuters nodig hebben, terwijl ik fulltime werkte en je broers en zussen opvoedde. Ik verlangde naar de dagen dat je onafhankelijker zou zijn, meer zelf zou doen. Dat je zou praten, lezen en spelen.
In een oogwenk, ben je nu vier jaar oud. We namen laatst ’s avonds een bad en toen stond je op, zodat ik je kon wassen. Je wordt zo groot nu; je prachtige dikke babybuik is bijna verdwenen – de buik die ik miljoenen keren kuste. Er zijn bijna geen tekenen van de baby die je ooit was. Als ik je aankleedde, dook ik in de commode. Ik wreef je in met fris ruikende babylotion en ik ademde je geur in; gelukkig liet je dit een minuutje toe voor je je uit mijn grip wurmde.
Je begon woorden correct uit te spreken. Woorden die je verrukkelijk verkeerd uitsprak. Hoewel je favoriete kleur nog steeds ‘pajento’ is, een superieure versie van magenta, kan je ons nu zelfverzekerd vertellen wanneer het tijd is om uit een restaurant ‘weg’ te gaan in plaats van ‘leg’ te gaan. Voor wat het waard is, ik hield veel meer van het ‘leg’ gaan.
Ouderschap is onverbiddelijk, soms saai, uitputtend en gekmakend. Maar het is ook betoverend. Ik heb in totaal wel tien jaar naar de gezichten van mijn kinderen gestaard en ben nooit moe geworden van hun reflectie. Ik besef echt hoe gelukkig ik ben, dat ik de mogelijkheid heb gekregen om moeder te worden. Hun moeder.
Ik zal dus de tijd nemen om te huilen om de diploma-uitreiking van je kinderopvang als je naar de kleuterschool gaat (en daarna lachen dat er zoiets bestaat) en om te huilen om het verlies van je babyvet. Ik laat je de boxpakken nog even langer dragen en zal je schoenen nog voor een poosje langer strikken. Nog eventjes. Ik zal de tijd nemen om aan het eind van een lange dag nóg een boek te lezen voor je wegzinkt in een diepe slaap.
Er zijn ook momenten dat ik mezelf voor m’n hoofd zal slaan dat ik ooit gewenst hebt dat je babyjaren over waren. Ik zal mezelf de ruimte geven om te rouwen om het einde van een tijdperk. Ik zal zachtmoedig zijn en proberen mezelf niet te straffen, omdat ik weet, net als elke andere ouder, hoe onbegrijpelijk deze ingeslagen weg kan zijn.”
Volg Julie op Facebook en lees haar blog op Babble.com.
