Prachtige blog van fotografe over moeder worden

Babyblog’s favorites

Bekijk de collecties, kies een mooi kaartje en pas deze aan naar je smaak!

Prachtige gastblog van fotografe Romy Dermout (24), die 4 juni 2015 moeder is geworden van Sam.

Over moeder worden en moeder zijn

Voor en tijdens mijn zwangerschap kon ik me er eigenlijk nog niets bij voorstellen: behalve dat je al enorm veel liefde en bezorgdheid voelt voor dat kleine mensje in je buik, weet je absoluut niet waar je aan begint. Het lijkt wel alsof je in de ene na de andere onzekerheid valt. Eerst is daar tijdens de zwangerschap de magische 12-wekengrens, vervolgens zweet je peentjes bij de 20-wekenecho, waar je bijna een rolberoerte krijgt omdat de verloskundige al uren (geen seconden, echt niet) zwijgend naar het beeldscherm aan het staren is zonder blikken of blozen (ehm hallo??? Is alles goed? Hoort die vlek daar? Zit alles er op en eraan?). Vervolgens is het doorbikkelen tot de groeiecho bij 36 weken (hij ligt nog steeds in een dwarsligging, ja hoor). Vanaf de 37 weken wordt het extra spannend, want ja, nu kan het echt elk moment gebeuren.

Zodra we de 37 weken hadden bereikt, zat ik er helemaal klaar voor. Dat valt dan even tegen als de kleine nog op zich laat wachten. Maar liefst 4 dagen na de uitgerekende datum had onze Sam pas zin om te komen en gelukkig lag hij inmiddels goed, zodat ik gewoon in het geboortehuis kon bevallen. Voor het gemak zal ik het verhaal rondom de bevalling even skippen (alle clichés zijn waar). En dan, dan ben je ineens moeder. Eerst kun je alleen maar ongelovig en beduusd staren naar dat kleine mensje in je armen. Is dit echt ons kind? Onze Sam? WOW. Nadat je hem gezien en gevoeld hebt, de verloskundigen hebben bevestigd dat alles erop en eraan zit en je hem uit volle borst hoort huilen, dan weet je: het zit helemaal goed.

De eerste dagen zijn een soort van onwerkelijke roes. Je bent allebei nog ondersteboven van de bevalling en dan word je gewoon – hopakee – in het volgende diepe gegooid. Gelukkig heb je daar de kraamhulp, wat een toffe meid hadden wij en wat waren we blij met haar. Toen haar laatste dag was aangebroken, hadden we allebei sterk de behoefte om haar gewoon te gijzelen, maar daar hebben we uiteindelijk toch maar vanaf gezien :)

Ik hoor je denken: genieten jullie ook nog? Ja, absoluut, het is pittig, maar wel echt genieten van alle mooie momenten. Je kindje tevreden slapend op je borst, de geweldige gezichtsuitdrukkingen die elke dag weer een beetje veranderen, zijn blonde haren die steeds langer en langer worden en zijn lachjes en geluidjes.

“Het is gewoon belachelijk hoe verliefd je kunt zijn op je kind en hoe ik bij elk lachje weer tranen in mijn ogen krijg, omdat ik het zo ontzettend lief, knap en allemachtig prachtig vind.”