Gedachtes van een moeder over hoe je leven verandert na het krijgen van een kind

Weet je hoe erg je leven verandert als je besluit om voor een kindje te gaan? Denk je dat het neerkomt op meer verplichtingen en kosten? Of weet je al over de emotionele tol die het eist en alles wat dat inhoudt? We vonden op internet deze prachtige, enorm herkenbare brief, van een moeder die beschrijft hoe je leven verandert als je een kind krijgt.

Op een dag zitten we te lunchen als mijn dochter terloops opmerkt dat zij en haar man erover nadenken om ‘een familie op te bouwen’. “We doen een peiling”, zegt ze half als grap en half serieus. “Denk je dat ik aan een baby moet beginnen?”
“Het zal je leven veranderen”, zeg ik, terwijl ik de klank van mijn stem neutraal houd.
“Weet ik”, zegt ze, “niet meer uitslapen in het weekend, geen spontane vakanties”.

Maar dat is totaal niet wat ik bedoelde. Ik kijk mijn dochter aan en probeer te beslissen wat ik haar ga vertellen. Ik wil dat ze dát te weten komt wat ze nooit in zwangerschapscursussen zal leren.
Ik wil haar vertellen dat de lichamelijke wonden van de bevalling zullen helen, maar dat moeder worden haar een emotionele wond zal geven die zo rauw is dat het haar voor altijd kwetsbaar zal maken.
Ik denk erover na haar te waarschuwen dat ze nooit de krant meer zal lezen zonder zich af te vragen: ‘wat als dat míjn kind was geweest?’ Dat elke vliegtuigcrash, elke woningbrand, haar hart zal raken.
Dat wanneer ze foto’s van stervende kinderen zal zien, ze zich af zal vragen of iets erger kan zijn dan je kind te zien sterven.

Ik kijk naar haar zorgvuldig gemanicuurde nagels en haar stijlvolle pakje en bedenk me dat, hoe verfijnd ze ook is, het moeder worden haar tot een primitief niveau zal laten afdalen als een beer die haar jong beschermt. Dat een dringende roep als “mam!” ervoor zal zorgen dat ze haar broodje of haar beste kristal zal laten vallen zonder er een moment over na te denken.
Ik weet dat ik haar moet waarschuwen dat, hoeveel jaar ze ook geïnvesteerd heeft in haar carrière, ze professioneel zal ontsporen door het moederschap. Ze mag dan wel kinderopvang regelen, maar op een dag zal ze naar een belangrijk zakenoverleg gaan en aan de heerlijke geur van haar baby denken. Ze zal elk greintje discipline nodig hebben om niet naar huis te rennen om te checken of het goed gaat met haar baby.
Ik wil dat mijn dochter weet dat alledaagse beslissingen niet langer een routine zullen zijn. Dat het verlangen van een jongen van vijf om in de McDonald’s naar het mannentoilet te gaan in plaats van naar het vrouwentoilet een enorme discussie zal veroorzaken. Dat daar, midden in de troep en schreeuwende kinderen, zaken als onafhankelijkheid en geslachtsidentiteit gewogen zullen worden tegen het vooruitzicht dat er misschien wel een kinderlokker op de loer zit in die toiletruimte.
Hoe besluitvaardig ze ook mag zijn op kantoor, ze zal altijd kritisch zijn op haarzelf als moeder.

Lees ook: wat niemand je vertelt over die eerste drie maanden als moeder.

Terwijl ik naar mijn knappe dochter kijk, wil ik haar verzekeren dat ze uiteindelijk de kilo’s van haar zwangerschap zal verliezen, maar zich nooit meer hetzelfde zal voelen.
Dat ze haar leven, zoals dat nu heel belangrijk is, minder waard zal vinden wanneer ze een kind heeft. Dat ze zichzelf op zou willen offeren om haar kinderen te redden, maar dat ze ook zal gaan hopen op meer jaren. Niet om haar eigen dromen waar te maken, maar om te zien hoe haar kinderen hun dromen waarmaken.
Ik wil dat ze weet dat een keizersnee of striae onderscheidingen van eer zullen worden.
Mijn dochters relatie met haar man zal veranderen, maar niet op de manier waarop zij denkt.
Ik zou willen dat ze kan begrijpen hoe veel meer je van een man kan houden die voorzichtig de baby bepoedert of die nooit aarzelt om met zijn kind te spelen.
Ik denk dat ze moet weten dat ze opnieuw verliefd op hem zal worden door redenen die ze nu heel onromantisch zou vinden.

Ik zou willen dat mijn dochter de band zou kunnen voelen met vrouwen door heel de geschiedenis heen, die oorlog, vooroordelen en rijden onder invloed hebben proberen te stoppen.
Ik wil mijn dochter de blijdschap beschrijven die je voelt als je je kind ziet leren fietsen.
Ik wil voor haar de schaterlach vastleggen van een baby die voor het eerst de zachte vacht van een hond of kat aanraakt.
Ik wil haar de vreugde laten voelen die zo echt is dat het daadwerkelijk pijn doet.

Mijn dochters vragende blik maakt me ervan bewust dat er tranen in mijn ogen staan. “Je zult er nooit spijt van hebben”, zeg ik uiteindelijk. Dan reik ik over de tafel heen, geef ik een kneepje in mijn dochters hand en zend ik een stil gebed omhoog voor haar, voor mij en voor alle gewone vrouwen die struikelend op het pad komen van de wonderlijkste roeping die je kunt hebben.

Deel dit alsjeblieft met een moeder die jij kent of met al je vriendinnen die op een dag moeder zullen zijn. Ik wens je toe dat je altijd diegene in je armen mag hebben die je in je hart hebt.

Geschreven door een anonieme moeder.

Lees ook: doe jezelf een plezier en doe dit ene ding na de bevalling.