“Ze is mijn dochter, mijn hart, mijn beste vriendin”

Wat een eerlijke, lieve blog! Mandi is moeder van drie kinderen en mamablogger op Moments with Mandi. Na twee zoons kreeg ze een dochtertje, die haar leven opnieuw op haar kop zette. In een prachtige brief vertelt Mandi hoe ze zowel uitgeput kan zijn door haar dochtertje, maar hoe ze tegelijkertijd zó veel van haar dochtertje kan houden. 

Ze is mijn beste vriendin

“Niemand vertelde me, op het moment dat ik ontdekte dat het kleine wezen in mijn buik een meisje was, dat mijn beste vriendin binnenkort geboren zou worden. Niemand vertelde me dat ze mijn wereld op zou vrolijken, elke dag, voor de rest van ons leven. Terugkijkend zou ik het geweten moeten hebben. Ik zou geweten moeten hebben dat mijn (overleden) moeder en oma me een waardevolle meisje met een bleek gezicht, blauwe ogen en blond haar zouden sturen. Een evenbeeld van mijzelf. De houding, de ondeugendheid, de luidruchtigheid, de verlegenheid… Ze is mij.

Ze weet alles. Ze is de beste vriendin die ik ooit zou kunnen wensen en toch is ze nog niet eens 3 jaar. We giechelen als tienermeiden. We dansen door de keuken in onze pyjama’s. Ze grijpt mijn been en ik bid dat ze nooit loslaat.

Er zijn altijd dagen dat dit moederschap moeilijk is. Als ik neerplof, uitgeput en op het randje zit van een tranenvloed, stel ik me voor dat er niemand om me heen is. Ik negeer alle troep van speelgoed, de kruimels, verspreid over de vloer, de sokken en afgedankte kleding en het lawaai. Ik zit er en kijk ernaar. Hoe kan ik zo vermoeid zijn? Hoe kunnen ZIJ zoveel energie hebben? Stoppen ze nooit? Er zijn korte momenten dat ik me misschien verstop op het toilet en hoop dat de gesloten deur een signaal is dat ik op het punt sta mezelf te verliezen. Het gevecht, de chaos… het stapelt zich allemaal op en breekt mijn hart.

En dan denk ik aan haar. Ik denk na over hoe ze op een dag zelf baby’s zal hebben. Misschien zullen ze onze blauwe ogen en blonde haren hebben, of misschien zullen ze donker en knap zijn zoals haar man. Ik denk na over hoe ze mij elke dag bekijkt. Ze ziet hoe ik reageer. Ze zal alles dat ze van mij ziet, als haar moeder, over een aantal jaren gebruiken bij haar eigen kinderen.

Ze zal zich herinneren hoe ik niet aan haar haren wilde trekken, maar dat ik echt haar haar móést borstelen.

Ze zal zich herinneren hoe ik tegen haar uitviel om dat ze niet één minuut stil wilde zijn.

Ze zal zich herinneren hoe ik dat speelgoed gooide, uit frustratie, omdat ik wilde dat het opgeruimd werd.

Ze zal zich herinneren hoe ik de deur van de badkamer dicht knalde.

Maar ze zal zich mijn tranen achter die deur niet herinneren.

Ze zal niet zien hoe boos ik ben – op mezelf. Dat ik niet ben wie ik wil zijn. Ik wil haar vriendin en haar moeder zijn, allebei tegelijk.

Ik hoop dat ze zich herinnert hoe we op de keukenvloer zaten en marshmallows aten uit een zak.

Ik hoop dat ze zich herinnert hoe ik haar dicht bij me hield, haar hoofd tegen mijn borst en hoe we gewoon samen ademden.

Ik hoop dat ze zich herinnert dat haar glimlach mijn knieën slap maakte.

Ik hoop dat ze zich de dansfeestjes herinnert die Taylor Swift teweegbracht.

Ik hoop dat ze weet dat zelfs als ik boos lijk, ik alleen moe ben.

Ik hoop dat ze weet dat ik haar nooit pijn zal doen.

Ze is mijn beste vriendin. Ze heeft mijn hart en mijn ziel verovert, mijn alles.

Ik hoop dat ze, wanneer ze ouder is, mij niet buiten zal sluiten. Ik wil alleen maar naar haar luisteren en er zijn.

Ik hoop dat wanneer ze ouder is, ze neer kan ploffen met alle chaos om haar heen en zich kan realiseren hoe gezegend ze is.

Ik hoop dat wanneer we ouder zijn, we nog steeds die marshmallows eten en op die liedjes dansen.

Ik hoop dat wanneer we ouder zijn, we haar baby’s zullen zien spelen en lachen.

Ze is mijn dochter. Mijn hart. Mijn ziel. Mijn dromen. Mijn passie. Elke adem die ik neem, houd ik meer van haar. Ze is mijn beste vriendin.”

Wil je meer van Mandi lezen? Bekijk dan haar site.