Prachtige brief van een vader over zijn nog ongeboren dochtertje

James di Fiore schreef een prachtige brief over hoe zijn nog ongeboren dochter hem nu al uitdaagt om een beter mens te zijn. Een emotioneel, eerlijk en echt verhaal van een vader die nu al zielsveel van zijn dochtertje houdt.

“Mijn ongeboren dochtertje daagt mij nu al uit”

‘Er zijn meer dan een miljoen manieren om hierover te schrijven. Ik heb een week naar een leeg vel gestaard, niet in staat om zelfs maar één manier te denken. Toen realiseerde ik me waarom.

Ik keek naar de wereld op zoek antwoorden in plaats van er binnenin.

Ik was altijd die man die dacht dat iemand aan het lachen maken veel belangrijker was, dan het maken van iemands lunch. Ik was de lolbroek van de klas, de herrieschopper, de spijbelaar, de wietroker, de eeuwige werkeloze en, natuurlijk, de vrouwenverslinder.

De hoeveelheid vrouwen waarmee ik seks had, was voor mij even belangrijk als dat het halen van een 10 voor een toets belangrijk was voor een nerd. Hoewel, wie houd ik voor de gek? Het was nog vele malen belangrijker. In die tijd was ik ervan overtuigd dat het kwam door hoeveel ik van vrouwen hield. Het getuigde voor mij van het aanbidden van het andere geslacht. Naarmate ik ouder werd, besefte ik dat het meer om mij ging dan over al die vrouwen. In feite ging het allemaal over mij. Zelfs zoveel dat ik geen van hen een tweede keer mijn aandacht schonk, nadat we het bed gedeeld hadden.

Ik ben 39 jaar oud. Ik ben niet trots op hoe ik mij gedroeg als tiener en jongvolwassene. Het is jaren geleden dat ik voor het laatste naar een vrouw keek als een seksuele verovering. Maar de naderende komst van mijn dochtertje brengt mij terug naar het verleden en ik voel de schuldgevoelens over me heen walsen.

Terug naar het heden. We hebben een zoon die 2 jaar wordt in de periode dat mijn vrouw is uitgerekend. Toen hij geboren was, moest ik veranderen. Ik denk graag dat ik veranderde toen mijn vrouw nog zwanger was, maar als verandering een open deur is, stond die deur maar op een kier toen Michelle zwanger was. Toen Casper geboren was, trapte hij die deur keihard uit zijn scharnieren. Noem het zijn eerst stap.

Ik wil echt niet als iemand overkomen die zichzelf de hemel in prijst voor zijn groei ofzo. Verlossingszoekers morsen te veel inkt deze dagen, ze schrijven over hoe ze zijn gegroeid aan een publiek dat waarschijnlijk doodmoe is van al die wanhopige brieven. Ik denk dat wat ik hier echt doe, een manier is om de discussie met mezelf te visualiseren.

Ik vraag me af hoeveel van ons geheimen hebben die we nooit tegen onze kinderen vertellen, en als het mogelijk is, deze geheimen gebruiken om een betere ouder te zijn. Zoals een oplichter die een FBI-agent wordt, kan ik misschien mijn ingebakken fouten en ervaringen gebruiken als een methode om mijn dochter te vormen tot een jonge vrouw, die een jongen zoals ik al van een kilometer afstand zit aankomen.

Ik hoopte stiekem zelfs dat mijn dochter een lesbo zou zijn, mezelf overtuigende dat homo zijn veel makkelijker is in deze tijd, dan dealen met mannen die vrouwen aan de lopende band verslinden. Het is stom, weet ik. Het zou zelfs beledigend kunnen zijn voor sommige mensen, maar het is niet makkelijk voor een herstellende idioot die het welzijn van zijn dochter afweegt tegen de realiteit van de Westerse wereld.

Zij zal, net zoals alle anderen kinderen van de afgelopen 15 jaar, opgroeien met 24/7 toegang tot pornografie, nieuwe synthetische drugs, nieuwe technologieën om mensen te verbinden, maar die ons uiteindelijk alleen maar meer uit elkaar zal drijven. En ze zal opgroeien met een vader die al deze realiteiten probeert op te nemen, zodat hij zijn dochter beter zal leren te begrijpen.

Het is allemaal zo vermoeiend, en ze is nog niet eens hier.

Ik heb gehoord van vrienden met kinderen dat het niet zo hoeft te zijn, en dat ik, als ik niet oppas, juist die problemen creëren die ik wanhopig uit de weg ga. Ze zeggen dat ‘er zijn voor mijn dochter’ veel belangrijker is dan ‘de wacht houden voor mijn dochter.’ Ik heb het advies nog niet helemaal tot me genomen, maar ik begin te begrijpen waarom het zo zinvol is.

Wanneer onze dochter er is, heeft ze een moeder, vader en een grote broer. Haar moeder is een natuurlijke positieve kracht, het zout van de aarde, een individueel die leidt door een voorbeeld te zijn. Haar grote broer is een klein jongetje dat haar alle kneepjes leert en haar beschermt. Haar vader is een beter mens dankzij deze twee personen. En hij zal zijn best doen om de idioot binnenin hem te vernietigen, of hem ieder geval lang genoeg in de schaduw te zetten, zodat zij het licht voor zijn leven kan zijn. Het is het minste wat hij kan doen.

God, nu klink ik als een man die op zoek is naar verlossing. Dat ben ik niet, ik zweer het. Verlossing is te makkelijk.

Ik ben op zoek naar mijn dochter. Ik realiseerde mij net, dat na alle ervaringen met alle vrouwen, ik nooit één keer iemand zag als iemands dochter. Als ik nu kijk naar vrouwen, is dat alles wat ik kan zien.

Misschien heeft verlossing mij zojuist toch gevonden.’

–James di Fiore