Papablog #7: Nou wordt het toch ook wel een beetje boel spannend zeg

Barry (28) heeft samen met Danielle (28) een zoontje van 3 (Jayden) en ze zijn nu in verwachting van een tweeling. Naast zijn werk als webdeveloper bij het leukste internetbedrijf van Nederland maakt hij graag muziek, kookt hij graag en schrijft hij over zijn ervaringen als aanstaand tweelingvader. Vandaag schrijft hij over de spanning rondom weeën van zijn vrouw.

Ik zit hier zo naar de titel te kijken, papablog #7. Nummer 7 of eigenlijk nummer zeven. Alsof er nog niet genoeg is wat mijn neus continu op de feiten drukt dat we nu toch al wel héél dicht bij de bevalling beginnen te komen.

Harde buiken en gerommel

Twee weken terug op vrijdagavond was het dat we voor de tweede avond op rij veel harde buiken ervoeren. Nou ja, ik zeg wel we, maar eigenlijk bedoel ik dan mijn vrouw. Al twee avonden op rij had ze de hele avond lang om de 5 minuten een knoepert van een harde buik. In tegenstelling tot de avond ervoor begonnen deze harde buiken nu ook wel behoorlijk pijn te doen, dus we hebben besloten dat het van wijsheid zou getuigen, als we even met het ziekenhuis zouden bellen.

Tijdens het telefoontje werd het duidelijk dat we al te lang aan het wachten waren en dat we naar het ziekenhuis moesten komen. Eenmaal daar ging alles behoorlijk snel, mijn vrouw werd aan de CTG gelegd en vervolgens kregen we te horen dat zij toch wel een paar dagen moest blijven. Ze werd aangesloten op een infuus met weeënremmers en longrijping voor de tweeling. Ik ging in het holst van de nacht terug naar huis… een leeg bed zou op mij wachten.

Nou nou, niet zo dramatisch

Nou weet ik wel dat dit allemaal super dramatisch klinkt, maar zo voelt het op dat moment wel. Ik kon alleen naar huis en mijn vrouw, die eigenlijk al zo lang als ik haar ken naast me slaapt, moest achterblijven in het ziekenhuis.

Dan springen we nu even een aantal dagen vooruit in de tijd, want mijn vrouw mocht weer mee naar huis en de remmers en longrijpers hebben hun werk gedaan. Aangezien ze op dat moment op 32,5 week zat mochten de baby’s in principe komen zonder al te veel problemen. Maar elke dag dat ze blijven zitten, is natuurlijk mooi meegenomen.

De dagen die daarop volgden, waren een soort van pesterijtjes. Elke harde buik of elke kramp van mijn vrouwe resulteerde in een gestreste ik-zei-de-gek die al klaar stond met zijn autosleutels en de ziekenhuistas. We zitten nu ondertussen op (afgerond) 34 weken en het is er niet veel minder op geworden. Het rommelt nog steeds bij Danielle en ik blijf een stressvogel. En heel eerlijk, van mij mogen ze eigenlijk wel komen want ik wil ze dolgraag ontmoeten en even knuffelen (ja, ik weet dat ze beter nog even kunnen blijven zitten). Ow ja, snuifen, ik wil zo graag even aan ze ruiken want niks ruikt zo lekker als een baby!