Vader schrijft ontroerende brief aan zijn dochtertje

Babyblog’s favorites

Bekijk de collecties, kies een mooi kaartje en pas deze aan naar je smaak!

Patrick O’Malley is vader van een 3-jarige dochter. Hij schreef in een prachtige brief hoe hij worstelde met de afstand die hij voelde met zijn dochtertje, maar hoe het niet lang duurde voordat zijn dochtertje zijn hele wereld werd.

Vader schrijft prachtige brief over de liefde voor zijn dochter

107.048.700 seconden.

1.784.145 minuten.

29.735 uren.

1238 dagen.

177 weken.

40 maanden.

3 jaar.

Dit is hoelang ik al van je houd.

Je bent geboren als een baby. Diep, dat weet ik. Maar het is belangrijk.

Als ik had geweten hoeveel groot mijn liefde voor jou zou groeien, had ik geprobeerd om het moment van je geboorte in me op te nemen. Het duurde lang, we waren moe en je wilde er niet uit. Ik kan me herinneren dat ik zo bang was, en ik kan me de rubberachtige navelstreng herinneren toen ik met de medische schaar het koord doorknipte met mijn trillende handen.

Als ik maar had geweten hoeveel ik van je zou gaan houden.

Ik ging naar huis en ik was een wirwar van emoties, maar de omvang van dit levensveranderende moment was nog niet geland.

Als ik toen had geweten hoe jij mijn hart zou laten groeien.

Ik sliep, werd wakker, bezocht het ziekenhuis en herhaalde dit tot jij thuis kwam.

Toen was je thuis en wist ik niet wat ik moest doen. Sommige ouders worden direct verliefd en andere doen er even over voordat de vonk echt overspringt. Is dat iets vreselijks om te zeggen? Of is het zo vanzelfsprekend dat we een directe connectie met onze kinderen voelen, dat de maatschappij ons in een positie zet waardoor we ons als een ontoereikbaar persoon voelen?

Als ik had geweten wat mijn hart zou laten exploderen, de tranen in mijn ogen zou laten opwellen, mijn keel blokkeert als ik slik.

Ik was bang om een meisje te krijgen, ik wist wat ik moest doen met meisjes. Zou ik een goede ouder worden? Mijn mannelijke rolmodel in mijn leven had niet zo’n positieve invloed gehad. Kan ik een positieve invloed zijn op haar? Een miljoen gedachten, gevoelens en emoties vertroebelen mijn zicht, weg van dit wonder.

Jij was er altijd.

Toen begon het piekeren. Voor ‘liefde’. Angst.

Eet je wel goed? Ben je oke? Slaap je goed? Waarom is je huid die kleur? Wat is een neuspompje? Hoeveel zetpillen mag ik je geven? Wanneer had je de laatste? Heb je koorts? Krijg je tandjes? Waarom geef je over? Wanneer stop je met overgeven? Auw, dat ziet er pijnlijk uit. Hoeveel moet je slapen? Hoeveel poep is teveel? Was niet net ziek geweest?

Slapeloze nachten, luistert naar je hoesten, niezen, snakken naar adem, bang zijn dat je niet wakker zou worden. Een huiltje! Op z’n minst! Dan weet ik ieder geval dat je leeft.

Als ik had geweten dat je mij papa zou noemen en zou zeggen dat je van me houdt.

Ik kijk nu terug en denk aan alle tedere momenten. De ontelbare gekke gezichten en onvermoeibare uitdrukkingen. Het continue porren met je tong. Je eerste lachje. Je eerste giecheltje. Wanner ik je verschoonde en je me in mijn maag schopte en dacht dat dit het grappigste van de hele wereld was. Ik keek hoe je zonder angst en ongemakken jezelf vooruit schopte. Gilletjes van genot als je me zag.

Wanneer je gezicht opklaart…

Als ik had geweten dat dat de meeste glorieuze momenten van mijn leven voortkwamen uit dat licht dat je op mij schijnt.

Dit alles gebeurde zo snel. Het ene moment lig je , het volgende moment zit je naast me, dan kruipen, lopen en dan… woorden.

Zachte, gekke geluiden vormden samen een magische, betekenisvolle en gedenkwaardige lettergreep.

“Da”

Als ik had geweten dat die ene lettergreep zo veel impact zou hebben, hoe het me zou vormen.

Als ik had geweten dat het mij kon kalmeren na een lange stressvolle dag wanneer jij met open armen op me afrende en mijn naam riep.

Ik hoor de bonk die mij ontwaakt uit mijn slaap. Een gevoel van angst overspoelt me. We rennen naar je kamer en zien je op de grond liggen, gezicht naar de grond en vuurrood terwijl je krijst. Ik was in shock, het afschuwelijkste moment uit mijn gelimiteerde carriere als ouder. Hoe wist ik dat dit alleen maar het begin zou zijn. “Sta daar niet zo, pak haar op!” Ik ren naar je toe. Je geeft over, de paniek neemt toe, je krijgt, de paniek neemt toe, je stopt niet met één van die dingen, de paniek groeit.

Een hele gespannen autorit, 15 minuten later zijn we bij de Spoedeisende hulp. Je gaat van krijsen naar spelen op de grond in de kamer van de dokter. Ben je oké nu?

30 minuten later ben je helemaal oké, of dat is ieder geval wat de dokter ons vertelde en dokters weten alles. Waarom twijfel ik voor de eerste keer in mijn leven naan een dokter? 30 jaar levenservaring staat gelijk aan 30 jaar ervaring als een arts, toch?

Een zucht van opluchting.

Je bent oké.

Als ik had geweten dat je op een dag zou vragen: “Ben je oké papa?”, met zo’n bezorgdheid dat ik vergeet wie bezorgd zou moeten zijn voor wie.

Woorden. God. Woorden.

Ik herinner me nog dat al jouw woorden op één enkel papiertje paste, een kwart van het formaat van een A4. En we schreven de woorden erbij als je er weer één had geleerd. Wat is er gebeurd met dat enkele papiertje?

Trots. Ik herinner me dat ik voorafgaand aan een afspraak bij het consultatiebureau elk woord opschreef dat jij wist en dat ik verrast was over hoeveel jij er al wist. Wanner mij verteld werd dat je perfect ontwikkelde en dat ze onder de indruk waren van je woordenschat, straalde ik van oor tot oor.

Als ik maar had geweten dat jij mijn muren doorbrak en mijn hart blootlegde.

Honderden woorden, honderen zinnen.

“Is dat grappig papa?”

“Ik praat nooit meer met je.”

“Jij zegt nee en ik zeg ja.”

“Nee, niet zo papa.”

“Ik hou van je papa”

“Wil je met me spelen papa?”

“Papa!! Ik heb hulp nodig!!!”

“Hoe heet dat papa?”

En “Je doet zo gek papa!!!”

God, ik hou ervan op gek te doen.

Had ik maar geweten dat je mij wakker zou houden met woorden, dat ik niet kon slapen tot ik dit schreef. Dat ik huilde terwijl ik dit schreef.

Waar is mijn baby gebleven?

Waar heb je die power gevonden die je op me hebt?

Wanneer heb je me zo sentimenteel gemaakt?

Wanneer draag ik mijn hart op mijn tong?

Wanneer raakten onze zielen elkaar aan en zorgde dat ervoor dat die van mij op hol sloeg?

Het engste hiervan is dat je knippert, en het is weg. Momenten volgen elkaar snel op.

Fases komen en gaan, en wanneer een fase passeert, kun je nooit meer terug.

Man, ik zou willen dat ik je kon bevriezen in deze fase. Ik zo willen dat ik elke fase helder kon vastleggen. Deze momenten zullen snel herinneringen zijn en een paar foto’s in een album.

Wanneer ben ik van jou gaan houden? Vanaf het moment dat ik je ontmoette. Ik wist het alleen nog niet.