Babyblog’s favorites
Bekijk de collecties, kies een mooi kaartje en pas deze aan naar je smaak!
Het krijgen van een tweede baby is toch net weer anders dan het krijgen van je eerste. En tegelijkertijd voel je dezelfde verwondering. Hoe kan het dat het tegelijk zo verschillend en hetzelfde kan zijn. Blogger Saralyn Ward, oprichter van The Mama Saga’s, schrijft erover.
De tweede baby
Het verstrijken van de tijd voelt zo anders bij een tweede baby.
Voor de eerste keer moeder worden was levensveranderend. De tijd vertraagde toen we samen een nieuwe wereld ontdekten. Elke fase van de reis had een intensiteit van onbekendheid en de uitbundige vreugde van nieuwe ontdekkingen. Elke maand van dat eerste jaar als mama voelde lang – soms weelderig lang, als ik me koesterde in alle verbazing en blijdschap van onze nieuwe familie. Op andere momenten voelde de lengte als een uitdaging zonder te weten wat we moesten verwachten, zonder te weten hoe we door een nieuwe slapeloze nacht of weer een ziekte heen zouden komen. Elke dag had triomfen en tegenslagen en ze waren allemaal gewichtig: gemarkeerde herinneringen die samen de groei van een baby en het ontwaken van een moeder illustreerden.
Maar deze keer merk ik dat ik probeer om de dagen te vertragen als ze zich haasten in weken en tuimelen in maanden. Er zijn nog steeds mijlpalen en herinneringen, maar de dagen ertussenin beginnen te vervagen nu we onze weg vinden. Het leven na twee baby’s is zo vol – in je hart, vol van liefde en vol van blijdschap, maar ook vol van routine en verantwoordelijkheden en bereik. Zo vol, dat de tijd je in feite door de vingers glipt. De slapeloze nachten verbleken en de ziektes komen en gaan en er is een peuter en het schip moet gewoon blijven varen.
Mijn lieve, tweede baby rolde in het leven en in deze familie zonder pauze, terwijl ze de sterren uit de lucht ving en de ruimte ertussen claimde. Ze wil nu al beter worden, sneller gaan. Ze is nu al geboeid door de wereld om haar heen, ze staat te trappelen om er deel aan te nemen. Nu al. Mijn hart glimlacht al ik haar zie opbloeien, maar ik vraag me zo vaak af: “waarom gaat dit zo snel?”
Er ligt een niet te weerhouden en niet te beschrijven magie rondom de eerste ontmoeting met je kind. Het maakt niet uit hoeveel kinderen je ervoor hebt gehad. Elke geboorte schrijft zijn eigen verhaal op je lichaam en in je hart. Wanneer ieder kind de wereld inkomt, introduceren ze zich op hun eigen betoverende manier, hun persoonlijkheid is al te onderscheiden. En inderdaad, dit is het geheim van het wonder van een tweede baby: ze doet je ogen openen voor de gratie van de menselijkheid. Ze zal je er bewust van maken dat kinderen niet zomaar een uitkomst van hun opvoeding zijn, ze zijn hun eigen goddelijke ziel die aan ons uitgeleend wordt om in veiligheid te bewaren. En je realiseert je, dat de tijd die je samen hebt – hoewel het soms lang en tijdrovend is -geleend is. Deze dagen zullen voorbij gaan en ze zal, eens, haar eigen weg vinden.
Dit weekend haalde ik haar babykleren weg en hield haar stevig tegen me aan terwijl haar eerste tandje doorkwam en ze door een virus vocht. Ik zou ertussenuit gaan voor een kindervrij-nachtje, maar ik deed het niet. Ik kon het niet. Ik was er niet klaar voor. Het voelt alsof de dagen van verzorging en het wiegen en die babygeur geteld zijn en ik ben er nog niet klaar voor.
Dus in plaats daarvan koos ik voor de slapeloze nacht thuis. Ik koos ervoor om het in me op te nemen, om haar te zien slapen en haar stevig vast te houden. Al snel zal ze verder zijn, kunnen rennen en haar zus bij willen houden. Maar nu denkt ze nog dat haar hoofd te laten rusten op haar moeders borst de hemel is. Haar adem wordt zwaar en haar oogleden rusten teer op haar wangen en ik bekijk haar terwijl ze in slaap valt en ik voel me net zo. Baby, ik voel me ook zo.
Bekijk de blog op The Mama Sagas. Foto: Courtney Jewell Photography
