Die eerste week als moeder

Shannon schreef een blog over haar eerste week als moeder. “Het blijft onwerkelijk tot het moment dat je jouw baby’tje in je armen houdt. Dan pas sluipt de realiteit erin.” Prachtig!

Vanaf het moment dat je een test doet en de twee lijntjes tevoorschijn komen, zal je leven nooit meer hetzelfde zijn. Knus en verborgen in je buik zit een echt klein wezentje. Ondanks de positieve test voelt het toch onwerkelijk.

De eerste week als moeder

In de komende maanden zal je buik groeien, net zoals de rest van je lichaam. Je loopt als een pinguïn en chocolade is je enige ondeugd. Je winkelt, je verft, je neemt je vitaminen, je lees baby-gerelateerde boeken en bekijkt obsessief bevallingen op TLC. Je doet je best om je klaar te maken voor de komst van je baby door jezelf helemaal onder te dompelen in babydingen.

Je bent zo klaar als je kunt zijn en staat letterlijk op ontploffen. En toch voelt het onwerkelijk. En het blijft onwerkelijk tot het moment dat je jouw baby’tje in je armen houdt. Dan pas sluipt de realiteit erin.

Je baby’tje mee naar huis nemen

De dag en nachten beginnen worden een grote blur van voeden, huilen (niet alleen de baby), troosten, knuffelen, boeren, bezoeken, foto’s maken – niet te vergeten de voortdurende strijd om jezelf aan te passen aan het veranderende slaappatroon. Ondanks plannen, enthousiasme, liefde, samen zijn, kracht en elk ander gevoel dat je kunt opnoemen, heeft deze nieuwe toevoeging alles ondersteboven gezet. Niet alleen dat, je hele leven is binnenstebuiten gekeerd, rond gegooid en vervolgens weer terug op de grond gezet, jou achterlatend (misschien zelf in foetushouding, wiegend van voor naar achter, met of zonder baby in je armen.)

Verward, verblind en vermoeid heb je de eerste week overleefd – de inwijding in het ‘niet zo exclusieve Moederschapsclubje’. Nauwelijks of met vlag en wimpel (als dat nog bestaat)- het maakt niet uit, je bent nu levenslang lid.

Afrekenen met de puinhoop

En daar zit je dan, met je prachtige een week oude baby, in het midden van je nieuwe bestaan. Misschien rouw je om het verlies van je oude leven of misschien ben je al helemaal vergeten hoe je leven er hiervoor uitzag. Je kijkt om je heen met een lege blik naar de nieuw gekochte spullen en de groeiende hoop met vuile was, niet wetende waar je moet beginnen. Je merkt op hoe vermoeid je eigenlijk bent en vraagt je af hoe het mogelijk is dat je zelfs de vermoeidheid in je botten te voelt. Je hebt waarschijnlijk nog niet afgerekend met de hel waar je doorheen bent gegaan of de uitdagingen die je steeds moet blijven aangaan. Net zoals dat je het niet waardeert dat je partner erg bereid is om de bevalling in geuren en kleuren na te vertellen.

Accepteren dat je een krachtige strijder bent

Als je al geschokt was aan het begin van de week, ben je nu waarschijnlijk aan het wennen aan het idee dat je eigenlijk een beetje een strijder bent. Als je nog niet overtuigd bent, dan zou je dat wel moeten zijn. Je hebt het gedaan! Voel je voldaan, ondanks alle omstandigheden. Je hebt een nieuw klein persoon de wereld in gebracht en dat kleine persoontje is nu 1 week oud.

Wees trots.

Wees ‘oke’ met alles

Als je recht tegenover je weerspiegeling in de spiegel komt te staan, raak niet in paniek. Er zal een tijd komen, in de toekomst, dat je de toestand van je lichaam aanpakt en je je wilde strijdersmanen weer terugkrijgt. Voor nu is alleen je haar wassen al een luxe. Geniet ervan. Helaas zullen je baby’s behoeften je douche-momenten in de weg staan. Dus wees geduldig en beschouw het als een eenvoudig plezier. Vaak kan een douche de dag (of op z’n minst je hygiëne) redden, dus probeer deze momenten te grijpen als deze zich voldoen.

Weet dat het allemaal prima is dat je je slippers combineert met je trui en dat dat de nieuwe luxe is. Just go with the flow. Leef in het nu. Geniet van de liefde van je nieuwe kleine baby. Probeer om nieuwe verwachtingen los te laten, van jezelf en van anderen, en wanneer je de kans krijgt om te slapen, grijp dan die kans. Ook krachtige strijders hebben slaap nodig.

Een blog door Shannon Day via scarymommy.nl