Babyblog’s favorites
Bekijk de collecties, kies een mooi kaartje en pas deze aan naar je smaak!
Wauw, wat een prachtige blog van Alexa Molligo. Met een herkenbaar voorbeeld uit haar eigen leven laat ze zien wat moederschap écht is. Als je alles wat je zelf denkt weghaalt en ziet wat er overblijft: liefde in de meest pure vorm.
Dit is moederschap
Gisternacht, toen ik juist in de badkuip stapte en langzaam naar in het water gleed voor mijn ‘me time’ waar ik lang op gewacht had, hoorde ik hem. De eerste kwebbel wijst erop dat mijn kleine elf (ook bekend als mijn 2-jarige zoontje) niet aan het slapen was in zijn bed, zoals ik onjuist verwacht had. Eerst was er het muizengetippel (wat een aardige manier is om gestamp te zeggen) op de trap, snel gevolgd door een schrille schreeuw, daarna een enorme klap toen mijn magische peuter door de eerder op slot gedraaide deur barste (oké, het kan aan mijn deursleutels uit het jaar 1960 liggen, maar het voelt alsof het aanraken van een deur alles is wat hij hoeft te doen om de sleutel weg te doen smelten, behalve natuurlijk voor gevallen waarbij hij mij buitensluit van iets en zijn kracht onmiddellijk verdwijnt) en daarna lukte het hem om zichzelf bij mij in de badkuip te slingeren, terwijl hij mijn kop thee omsloeg en overal water spatte.
Dít is moederschap.
Ik haalde hem gelijk uit het hete, sommige zullen zeggen: het gloeiende, water. Ik zette hem over de rand neer en begon het onhandige proces van het uittrekken van natte kleding van zijn wriemelende lichaam. Hij stopte direct met huilen toen hij zich realiseerde dat zijn kleren uit gingen en hij dacht dat hij samen met mij in de badkuip zou gaan. Ik opende mijn mond om hem een uitbrander te geven, te klagen of om simpel mijn frustratie uit te ademen, maar toen ving ik zijn blik op. Zijn ogen waren op de grond gericht en zijn hoofd begon te hangen, om simpel te wachten tot ik ‘nee’ zei. Ik zou willen zeggen dat ik verzachte door een zachte draad die uit mijn hart getrokken werd, maar om eerlijk te zijn, op dat moment verzachte ik niet, ik gaf op en gaf me over, omdat ik niet de zoveelste driftbui van de dag wilde horen.
Dít is moederschap.
Toen hij eenmaal uit was gekleed begon hij op en neer te springen uit pure blijdschap, ik moest hem tegenhouden om in het bad te klimmen, terwijl ik het perfect gloeiend hete water weg liet lopen en het verving met een voor-peuters-geschikt warm bad dat mij tot op het bot deed rillen. Ik besloot om eruit te gaan en hem gewoon in zijn eentje te laten badderen, maar zo gauw ik bewoog om op te staan, vouwde hij zijn plompe kleine handjes en armen om mijn nek, deze keer waren het een paar draden die uit mijn hart gestolen werden, zodat ik mijn rillende lichaam weer terug bracht in bad en ik mijn mollige kleine baby op schoot zette.
Dít is moederschap.
Toen ik daar zat en zijn blonde krullen waste, merkte ik op hoeveel zijn haar was gegroeid. Terwijl ik zijn voeten scrubde, realiseerde ik me dat ze niet langer in de palm van mijn hand passen. Terwijl hij op mijn schoot zat, herinnerde ik me dat ik hem de laatste keer dat hij samen met mij in bad ging nog kon wiegen in mijn schoot, nu is hij bijna de helft van mijn lengte. Terwijl hij met zijn slaperige hoofdje tegen mij aan leunde, herinnerde ik me de tanden die hij krijgt (wat zonder twijfel de reden voor onze late baddersessie was) en hoe de tandarts me de dag ervoor vertelt had: “de volgende keer dat je hier doorheen moet, is over 4 jaar.” In vier korte jaren zal er geen badfeestje met mamma zijn om je beter te laten voelen. Hoe groot zal je over 4 jaar zijn? Zullen we je haar moeten knippen over 4 jaar? Hoe zal je dan klinken? Hoe zal je eruit zien? Wie zal je worden?
Dít is moederschap.
Op een bepaald moment tijdens ons bad nam mijn 9-jarige zoontje, die aanleg heeft voor fotografie zoals zijn moeder, een foto van ons. Toen ik er naar keek, zag ik niet mijn chaotische, verwaarloosde badkamer, ik zag een kamer waarin het nemen van een bad in de avond vrede en sereniteit brengt, waar ik de tijd krijg om pauze te nemen en tijd met mijn kinderen door te brengen. Ik zag niet mijn chaotische, verwaarloosde en zachte lichaam; Ik zag een blije ziel met een lichaam dat weergaloze dingen heeft gedaan, het meest geweldige daarvan is het zijn van de schepper en brenger van leven in de vorm van drie fantastische nieuwe zielen, waarvan ik het privilege heb hen te zien leren en groeien, en dít is het meest weergaloze deel van moederschap.
Moederschap is vies en chaotisch, moederschap is sterk staan en toegeven, soms vanuit alle goede redenen en soms vanuit pure uitputting, moederschap is constant deze beslissingen in twijfel trekken en je afvragen wat je anders en/of beter had kunnen doen. Moederschap is tijd voor jezelf nemen, terwijl je nog steeds je alles geeft aan je kinderen. Moederschap is een paradox waarbij niemand er zeker van is of ze het wel goed doen, dus je ademt door de slechte tijden heen en je ademt al het goede in.
Dít is moederschap.
Lees meer van Alexa op haar blog.
Prachtig!