Kersverse moeder: “Ik heb geen idee wat ik doe – En dat is oké”

Elizabeth Sebesfi schreef een blog over de twijfels over haar moederschap vlak na de geboorte Wij mochten ‘m vertalen.

Ik weet niet hoe ik in woorden uit moet drukken hoe het voelde om mijn dochter voor de eerste keer te ontmoeten.

Toen ik me door de laatste fases van de bevalling blufte (was dit persen, of was ik gewoon aan het huilen en aan mijn tanden op elkaar aan het bijten om niet te vloeken en te doen alsof ik iets deed?), besloot een klein stemmetje in mijn hoofd opeens uit te schreeuwen: “Dit is een erg, erg, ERG slecht idee!”

En toen zei mijn gynaecoloog, zomaar vanuit het niets, “Oké, kom maar en ontmoet je ouder.”

Even later lag ze in mijn armen.

Ik begon alle dingen te zeggen waarvan ik wist dat ik ze moest zeggen. Ze is zo mooi! Is ze niet fantastisch? Ik kan niet geloven dat ze er is!

Ik hield haar vast en keek naar haar kleine lijfje. Haar nukkige uitdrukking. Haar lange ledematen. Haar zachte huid. Haar verbazingwekkende blonde haren. Ze had haar vaders neus. Ze had haar vaders ogen. Ze had haar vaders kin.

Mijn man aaide haar voorhoofd en kuste het mijne. Hij echode mijn woorden: “Ze is perfect… ze is zo mooi…”

Het trof me plotseling, toen de verloskundige van haar werk weg ging en de gynaecoloog de kamer verliet, dat wij verantwoordelijk waren voor dit kleine mensje. We stonden er alleen voor.

Ik wist niet wat ik moest doen.

Dit zou makkelijk moeten zijn. Elke dag, vanaf dat ik een jaar of 17 was, had ik me toegewijd aan mijn studie en me professioneel ingespannen om kinderen te begrijpen, te onderwijzen en voor hen op te komen. Ik dacht dat ik hier gespecialiseerd in was. Ik dacht dat dit natuurlijk zou komen. Ik dacht dat dit logisch zou zijn – zelfs zonder er verstand van te hebben!

Lees ook: een brief van een vader aan zijn kleine meisje.

Binnen een uur arriveerde de familie om te knuffelen, te kirren en bemoedigende woorden te spreken. Mijn vrienden begonnen me berichtjes te sturen. Gefeliciteerd! Wat een prachtige baby! Wat een geluk heeft ze om ouders als ons te hebben. We hadden vast alles onder controle!

De dag was hectisch en als een wervelwind van stemmen, ondersteuning en bemoediging. Ik had niet om een liefdevollere omgeving kunnen wensen waar deze kleine in geboren zou worden.

Maar die nacht, toen iedereen vertrokken was, sloot ik mezelf op in de badkamer en huilde.

Van een plek waar ik geen controle over had, stroomden de verontschuldigen uit me. Ik prevelde: “Sorry, sorry, sorry,” in een donkere ruimte op koude tegels, terwijl mijn man een deur verder vredig naast mijn dochtertje sliep.

Dit klopte niet. Ik voelde de dingen niet die ik moest voelen. Ik voelde geen tintelingen en knusse huiselijkheid of iets dergelijks. Ik voelde geen ‘moederlijk instinct’ opkomen dat me vertelde wat ik moest doen. Mijn wonden deden pijn, borstvoeding deed pijn, ik was moe, de baby leek niet op me en ik was nog steeds superdik en hemeltjelief – ik had m’n baby alleen gelaten, zodat ik weg kon gaan en kon huilen op de vloer! Ik faalde in moederschap!

Mijn mobiel trilde, liet me weten dat het tijd was om Chloe opnieuw te voeden. Ik probeerde het een uur en strompelde terug naar mijn bed om te gaan slapen. Op dit punt was ik zo uitgeput dat het werkte.

Tijdens de zwangerschap had ik de veronderstelling dat vrouwen óf ‘het hadden’ óf een postnatale depressie kregen.

Ik geloofde ook dat er net na de geboorte iets als een onzichtbare, Tinkerbel-achtige wonderfee door de kamer zou vliegen, die magische liefdesstof op iedereen zou sprenkelen die alle pijn weg zou nemen.

Ik was er vrij zeker van dat mijn baby op mij zou lijken. Zeker omdat ik al die moeite had gedaan tijdens, je weet wel, het hele zwanger zijn. Bloeduitstortingen. Overgeven. Bindweefselontsteking. Negen maanden zonder koffie.

Ik weet niet waarom we niet praten over het grijze gebied. We spreken over zenuwen en spanning, we spreken over de pijn van bevallen en we weten alles over persen en keizersnedes en mogelijke complicaties…

Waarom praten we niet over het feit dat als alles goed gaat, we nog ons nog steeds totaal verloren kunnen voelen en zeker lijken te weten dat we hebben gefaald?

Lees ook: opvoeden, wat als iedereen iets anders zegt?

Op de derde dag in het ziekenhuis, riep ik mijn verzorgster op voor hulp.

“Stop met zoveel druk op jezelf te leggen. De baby is oké. Niemand verwacht dat je alles weet,” vertelde ze me.

Het was de eerste keer dat iemand die wist van mijn twijfels, toegaf dat ik eigenlijk blind aan het vliegen was.

Het was niet alsof alles hierna opeens op zijn plek viel. Als ouders worden we verantwoordelijk voor een ander mens met zijn eigen behoeftes, rechten, gedachten, gevoelens, standpunten en personaliteit. Als we niets te leren hadden, zouden we veronderstellen dat ze óns niets te leren hebben.

En ik had zoveel te leren.

Na een paar weken was alle pijn verdwenen. De vermoeidheid werd minder, toen ik me meer bewust werd van Chloe’s natuurlijke ritme.

Ze was een prachtige baby en is nu een prachtige 1-jarige. Ze heeft haar vaders glimlach. Ze heeft mijn ogen – maar ze zijn blauw zoals de zijne. Ze heeft mijn koppige karakter, mijn liefde voor muziek, maar gelukkig haar vaders coördinatie.

Sommige dagen ben ik zo verliefd op haar, dat het me de adem beneemt. Haar lach is zo puur, haar knuffels zo oprecht, haar ogen zo stralend. Mijn natuurlijke reactie als mensen me vertellen dat ze mooi is, is “klopt,” omdat er geen grotere waarheid is.

Ze heeft gevoel voor communicatie. Ze is een ver gevorderde kiekeboeër, als ik dat zelf mag zeggen. En ..ahum … we ‘werken’ momenteel aan delen met anderen.

Ik houd ervan om moeder te zijn en ik houd van mijn dochter.

En nog steeds heb ik geen idee wat ik aan het doen ben. En dat is oké.

Lees meer blogs van Elizabeth Sebesfi op Bayberry Blue.

Lees ook: geniaal: het moederschap samengevat in 1 kort filmpje.